Για ποια Αμερική και κουραφέξαλα να μιλάμε; Μπορεί η εθνική μας στο μπάσκετ να γύρισε άπραγη, όμως υπήρξε ένας μόνο άνθρωπος που τίμησε για τα καλά την Ελλάδα στην Ισπανία. Έκλεψε την παράσταση, σαν απλός θεατής...
Υπόκλιση από Σιζέφσκι. Και να σου πω κάτι; Αυτό ήταν η απονομή του τροπαίου στον Γιαννάκη για την όλη παρουσία του στην Ισπανία. Από τον προπονητή της ομάδος που πήρε για άλλη μια φορά το μουντομπάσκετ. Μόνο αυτός, κύριοι. Οι κάμερες, πάνω του.
Μπασκετική φυσιογνωμία. Η ενέργεια του Σιζέφσκι να διακόψει την συνέντευξη τύπου για να χαιρετήσει και να τιμήσει τον Γιαννάκη ενώπιον των ΜΜΕ απ' όλο τον κόσμο ήταν το επιστέγασμα της αναγνώρισης του δράκου, παγκοσμίως.
Τι θα γινόταν, ΑΝ. Μετά την ήττα της ποδοσφαιρικής εθνικής από την Ρουμανία, κάνουμε κουβέντα για την επιστροφή του Καραγκούνη, όμως κανείς δεν μιλάει για την απουσία του Γιαννάκη από την μπασκετική εθνική. Την βλέπει κανείς; Τρύπα.
Δράκε, στην φωλιά σου. Γιατί δεν ήταν μόνο η συμπεριφορά του Σιζέφσκι, που έκανε τον γύρο του κόσμου, αλλά η γενικότερη αντιμετώπιση του Γιαννάκη στην Ισπανία. Απ' όλους. Τον έβλεπαν όλοι έστρωναν το κόκκινο χαλί. Hall of Fame.
Εκτός παιχνιδιού. Απορώ, όμως καταλαβαίνω. Γιατί αν δεν καταλάβαινα ή, άμα σου έλεγα πως δεν καταλαβαίνω, θάμουν ανίκανος να γράψω το οτιδήποτε για να διαβάσεις ή, μαλάκας. Έπρεπε να είναι μαζί με την εθνική ο Γιαννάκης, όχι χώρια. Καπίτο;
Άλλο βάρος, η φανέλα. Προσοχή! Δεν λέω οπωσδήποτε να επέστρεφε ως προπονητής ο Γιαννάκης, αντί του Κατσικάρη. Όχι, από άλλο πόστο. Π.χ. «αρχηγός αποστολής». Μονάχα η παρουσία του, φτάνει. Ο αντίπαλος, σε βλέπει αλλιώς.
Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της. Σάμπως νομίζεις ότι έχουμε πάρει είδηση τι σημαίνει Γιαννάκης για το ευρωπαϊκό μπάσκετ; Μυρουδιά. Περισσότερο τον εκτιμούν οι ξένοι, παρά οι Έλληνες. Γιατί εάν τον εκτιμούσαν το ίδιο, θάταν μαζί τους στην Ισπανία. Γκέγκε;
Ποιο μπάσκετ, τώρα; Και δεν το λέω για να πικάρω τους μπασκετικούς ρεπόρτερ, την πραγματικότητα περιγράφω. Μην ξεχνάς ότι η Ελλάδα πλήρωσε για να παίξει στο τουρνουά. Ποιες προκρίσεις και μύδια; Τα χώνεις στην φίμπα, παίζεις. Πάπαλα.
Δικαίωση Κατσικάρη. Δεν λέω, τιμήσαμε δεόντως την πληρωμένη μας πρόκριση. Ο αποκλεισμός στους 16 γκρέμισε τα όνειρα που δημιουργήθηκαν με τις πέντε νίκες στην πρώτη φάση, όμως αποδείχθηκε ότι μόνο τυχαία δεν χάσαμε από τους Σέρβους.
Χωρίς πλάνο, η εθνική Στο μπάσκετ, όπως και στο ποδόσφαιρο, γίνεται ένας συγκεκριμένος αγωνιστικός σχεδιασμός. Για το πότε μία ομάδα θα φτάσει στο ζενίθ της απόδοσής της. Η Ελλάδα δεν το διαχειρίστηκε σωστά. Και έσπασε τα μούτρα της.
Όσα πάνε, όσα έρθουν. Η εθνική μπήκε στο μουντομπάσκετ έχοντας στόχο να μην διασταυρώσει με την Ισπανία μέχρι τα ημιτελικά. Είδε το δόλωμα, δηλαδή, αλλά όχι την φάκα. Γι' αυτό, τα έδινε όλα σε κάθε ματς. Και νικούσε.
Ξεφούσκωσε. Το πρόγραμμα της πρώτης φάσης ήταν πολύ βαρύ με συνεχόμενα ματς κάθε μέρα και αν θυμάμαι καλά με ένα ενδιάμεσο ρεπό μιας μέρας. Οι διεθνείς πέτυχαν τον στόχο της αποφυγής των Ισπανών, όμως εξουθενώθηκαν. Και παραδόθηκαν.
Κράτησε μπόσικα. Η Σερβία, λοιπόν, έπαιξε στο ρελαντί και πέτυχε μόλις δύο νίκες στην φάση των ομίλων. Ο Τζόρτζεβιτς με τους συνεργάτες του, είχαν καταστρώσει συγκεκριμένο πλάνο. Πατάμε γκάζι, στους 16. Διάνα.
Αν υπήρχε Γιαννάκης. Θα τους έλεγε εξ αρχής «ας πέσουμε πάνω στην Ισπανία γιατί αν ήμαστε για πολλά, θα την κερδίσουμε». Όπως έκανε και η Γαλλία, στο φινάλε. Έτσι, μονάχα για να μην κολλήσουν στο δέντρο και χάσουν το δάσος.
Έστω, ο Γκάλης. Πότε άραγε ο Νικ θα ασχοληθεί ενεργά με το ελληνικό μπάσκετ; Μεγάλη κουβέντα κι αυτή, θα την κάνουμε προσεχώς.
Ο Φυλαρούχας
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Κάνε σχόλιο